Inleiding en pathogenese
Bij de hond komen ontstekingen aan de tussenteenhuid regelmatig voor.
De oorzaken voor een interdigitale pyodermie of pododermatitis zijn talrijk en zeer uiteenlopend van aard. Locale oorzaken zijn relatief eenvoudig op te sporen en te corrigeren. Hierbij moet gedacht worden aan bijvoorbeeld grashaartjes, doorntjes of houtsplinters. Aan dergelijke oorzaken kan men vooral denken als de afwijkingen zich beperken tot één ondervoet.
Als de problemen zich afspelen aan meerdere poten dient men ook te denken aan andere oorzaken zoals demodex, trombiculose, dermatophytosen, irriterende stoffen, allergieën, autoimmuun stoornissen, en tenslotte stress, resulterend in overmatig likken aan de voeten.
Bij een aantal rassen (Bull terriër, Engelse bulldog, Boxer, Duitse dog) komen steriele ontstekingen (pyogranulomen) voor waarbij bacteriën geen primaire rol spelen.
Tenslotte is er een vrij grote restgroep waarbij geen oorzaak gevonden wordt: de zogenaamde idiopathische varianten.
Klinisch beeld
In de beginfase is vaak alleen sprake van erytheem of wat zwelling. Afhankelijk van de duur van de aandoening en de oorzaak kunnen daarna de volgende afwijkingen worden waargenomen: diepe ontsteking, noduli, ulcera en fistels.
Dit is een pododermatitis bij een dalmatier tgv demodex.
Het exsudaat is veelal hemopurulent. Secundair kan alopecia optreden. Afhankelijk van de oorzaak wordt pruritus waargenomen. Echter meestal zijn dergelijke diepe laesies pijnlijk hetgeen tot uiting komt in kreupelheid.
Diagnostiek
Gezien de variëteit aan mogelijke oorzaken is de anamnese zeer belangrijk voor het vaststellen van de oorzaak van de pododermatitis. Het diagnostisch onderzoek hangt af van de mogelijke primaire oorzaken die in aanmerking komen en moet soms zeer uitgebreid zijn.
Therapie en prognose
De behandeling behoort gericht te zijn op het opsporen en/of elimineren van de oorzaak. In het laatste geval is de prognose gunstig.
Indien eliminatie van de oorzaak niet lukt of de oorzaak niet wordt gevonden, blijft slechts een symptomatische behandeling mogelijk. De prognose zal dan beduidend minder goed zijn.
Voor wat betreft de idiopathische pododermatitis zal de bacteriële infectie aan de hand van een gevoeligheidstest bestreden moeten worden met antibiotica gedurende een periode van gemiddeld 6 tot 8 weken.
Multipele noduli, necrotische of fistelende weefsels dienen zonodig chirurgisch te worden verwijderd. Aansluitend kunnen voetbaden met een antiseptische oplossing worden toegepast. De steriele pyogranulomen kunnen met wisselend succes worden behandeld met corticosteroïden per os in een alternerende en afdalende dosering.